Yo hablo un poco espanol

En ja dat klopt. Mijn Spaans is nog niet supergoed, maar het gaat steeds beter en beter. Zeker nu je merkt dat je al een beetje Spaans begint te spreken, krijg je ook steeds meer de motivatie om er echt voor te gaan. Dat is ook één van de redenen dat ik heb besloten om de taalcursus te verlengen. Ik wil hier namelijk niveau A2 halen om vervolgens in het voorjaar thuis zelfstandig te blijven oefenen met het Spaans, zodat ik in de zomer vol vertrouwen hier kan gaan werken. De tijden die ik hier beleef zijn vaak de raarste momenten, vaak de verst buiten mijn comfortzone momenten, maar ook vaak momenten waar ik heel gelukkig van kan worden. Zo hadden we vorige week een Nederlands ''carnavalsfeestje''. We waren niet verkleed, maar de liedjes die we draaiden, kwamen redelijk in de buurt van Brabantse carnavalsmuziek. Wij, de Nederlanders gingen helemaal los op de Snollebollekes terwijl onze buitenlandse vrienden ons met een raar gezicht aankeken. Vieren ze zo feest in Nederland? Jazeker! Ook de ver buiten mijn comfortzonemomenten blijven aanhouden. Ik doe dingen die ik nooit voor mogelijk had gehouden, maak kennis met mensen die een andere kijk op het leven hebben en ben heel erg afhankelijk van mezelf. Dat vind ik soms nog wel het moeilijkste. Je hebt mensen die je een paar weken kent, die heel verschillend zijn, die jou als persoon een beetje kennen, maar waar je toch wel gehecht aan kan raken. Het zijn namelijk de enigste mensen die je hebt. Ja, je hebt contact met het thuisfront, maar je bent toch afhankelijk van jezelf. Ik moet het doen, ik moet mijn eigen keuzes maken en draag daar alleen de verantwoordelijkheid voor. Ik vind het vaak een uitdaging, maar ik leer mezelf wel snel kennen en ben trots op mezelf dat ik dit avontuur heb aangedurfd en nog steeds aandurf.

Het altijd te laat zijn en geen waarde hechten aan afspraken wat toch wel een beetje in de Spaanse en Arabische cultuur zit vastgeroest, blijft toch wel een moeilijk puntje voor mij. Zeker toen we afgelopen zaterdag een meer gingen bezoeken en ik wel 2 uur onderweg ben geweest met de bus, omdat aan de ene kant de bus veel te laat was en aan de andere kant we veel te laat waren vertrokken doordat mijn Marokkaanse kamergenoot veel te laat was opgestaan in de ochtend. Volgende week vertrekken twee van mijn kamergenoten. My big friend Mo (dat is mijn Marokkaanse kamergenoot, zo noem ik hem altijd, maar dik is hij zeker niet) en een Nederlandse kamergenoot Menno die graag een route door Andalusië wil gaan wandelen. Het zal wel stil worden, maar dat is reizen. Mensen komen en gaan. Wat misschien nog wel leuk is om te vertellen is dat ik vorige week het Picasso museum heb bezocht. Pablo Picasso komt namelijk uit Malaga, maar heeft een groot deel van zijn leven in Frankrijk gewoond. De schilderijen van Picasso hebben veel indruk op mij gemaakt. Zo hield Picasso ervan om veel naakt te schilderen en ook geen vast beeld te schetsen van personen. Hij stond open voor van alles. Iets wat niet gebruikelijk was voor die tijd, maar dat hij het dan toch aandurft om op zo'n manier te schilderen, verdient veel lof. Voor verandering heb je namelijk eerst de mensen nodig die buiten de kudde durven te stappen, zelf na te denken en hun eigen weg te gaan. Ik haal er zelf veel inspiratie uit en hoop dat ook ik in mijn verdere leven steeds meer buiten de kudde durf te stappen als ik er van overtuigd ben dat het nodig is. Jullie zijn weer op de hoogte.

Tot de volgende blog!