Aankomst in Malaga

Wat een gewaarwording was het vandaag. Het begon al goed. Na een nacht geen oog dicht te hebben gedaan door zenuwen en me heel erg druk te maken om de QR-code die ik voor Spanje had aangevraagd. (ik dacht namelijk dat ik hem te vroeg had aangevraagd, maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn), was het bij vertrek naar het vliegveld ook nog een heel avontuur. Mijn moeder had zich namelijk buitengesloten door haar sleutelbos te vergeten bij vertrek. We konden de auto dus niet in. De achterdeur was open, maar de poort niet. Nu is de poort van de buurman altijd een beetje open, dus daar konden we naar binnen om vervolgens over een hekje te klimmen. Ja, mijn hand ligt nog steeds een beetje open door de scherpe draadjes van het hek. Gelukkig was de buurman nog niet wakker, want wat zou die gedacht hebben als hij mij daar in zijn tuin over een hek zag klimmen. Dat zal ik nooit te weten komen, maar een vermoeden heb ik wel. Gelukkig was het gelukt en kon ik door de achterdeur naar binnen om de sleutels op te halen. Een ritje verder kwam het moeilijke afscheid van mijn ouders daar. Deze keer buiten, want mijn ouders mochten niet mee naar binnen en daar merkte je dus gelijk al dat reizen in covid-tijd echt anders is. Het was wel moeilijk, maar tegelijkertijd weet je dat het niet voor eeuwig is en dat het voor jezelf goed is om op eigen benen te gaan staan en in een avontuur te duiken waarvan je helemaal niet weet hoe het gaat verlopen. Best wel eng eigenlijk, maar angst is toch een slechte raadgever. 

Buiten in de kou afscheid nemen van je ouders was niet het enige wat anders was. We reisden ook met een bijna leeg vliegtuig. Op zich is dat wel logisch, want alle toeristische reizen worden zwaar afgeraden. Ik ben hier niet op een toeristische reis, althans wel een klein beetje. Ik wil natuurlijk veel van Malaga zien. Daarnaast wil ik de Spaanse taal leren. En waarom? Omdat het kan natuurlijk. In Nederland kan namelijk niet meer zo veel. Je zou een cursus online kunnen volgen of één vriendin per dag op bezoek hebben. Dat is niet het leven waar je vrolijk van wordt. Niet dat er hier in Spanje geen restricties zijn. Je moet zowel buiten als binnen een mondkapje op, winkels en horeca sluiten om 18:00 en er is een avondklok vanaf 22:00. Daarentegen is het wel lekker warm. Je kan zo naar het strand lopen of een wandelingetje maken in het historische centrum. Al met al is het dus wel fijn om even weg te zijn van het strenge beleid in Nederland, maar het blijft zeker in covid-tijd een sprong in het diepe. Leef met de dag zeg ik dan altijd tegen mezelf. Een andere optie heb je namelijk niet.